​Pse profesorët e ekonomisë nuk janë miliarderë?

Shpërndaje

Miliarderët u bënë ata që janë, pasi menduan në mënyrë të palogjikshme nga pikëpamja e sistemit ekonomik.

Kur bëhet fjalë për të diskutuar tendencat makroekonomike, gazetarët thërrasin gjithmonë profesorë të ekonomisë. Por kur intervistojnë miliarderë, ata vetëm i pyesin si mendojnë ose si fitojnë para.

Nëse do të organizonit një diskutim midis një profesori të respektuar të ekonomisë dhe një miliarderi në lidhje me tendencat aktuale dhe të ardhshme makroekonomike në treg, profesori do të dilte gjithmonë si fituesi.

Prezantimi i tij është logjik financiar, ai ka pas tij hulumtime dhe të dhëna të shumta që bëjnë një sistem të qëndrueshëm dhe të qëndrueshëm. Miliarderi humbet përballë një mënyre të tillë të të menduarit, pasi pikëpamja e tij brenda një sistemi të tillë është financiarisht jo logjik.

Por një profesor i ekonomisë do të jetë ende i punësuar në ndonjë fakultet ose institut, dhe një miliarder do të fitojë ende miliarda. Pse?

Për shkak se në fakultetet ekonomike studiohet mungesa ekonomike dhe jo ekonomia e bollëkut, shkruan David Olarinoye, një këshilltar i ndërmarrësisë dhe redaktor i portalit Rich Culture. Ekonomia merret me atë se si të menaxhojnë mirë burimet ekzistuese, studentët mësojnë se si të disponojnë më mirë ato që kanë, jo si të krijojnë më shumë.

Nga ana tjetër, nuk është e pazakontë që njerëzit shumë të pasur të fillojnë si sipërmarrës që u larguan nga shkolla në fillim, ose të jenë fëmijët e sipërmarrësve të suksesshëm që mësuan për të fituar para në shtëpi dhe jo në shkollë, raporton Business & Finance.

Menaxhimi është një aftësi e shkëlqyeshme, dhe historia e ekonomisë është pjesërisht histori e menaxherëve të shkëlqyeshëm, pavarësisht nëse ata menaxhuan thesarin e shtetit apo një kompani. Por bota nuk mund të ecë përpara nëse mendojmë vetëm se si të menaxhojmë mirë burimet ekzistuese, të cilat, në fund të fundit, janë gjithnjë të kufizuara.

Bota është ndryshuar nga zbulimet e shpikësve, inovatorëve, dhe madje edhe aventurierëve. Në një farë mënyre, të gjithë ata që kërkojnë diçka të re, jashtë sistemit ekzistues, janë aventurierë. Dhe ato zbulime, edhe kur ato janë jashtë sferës ekonomike, në një mënyrë apo tjetër ndikuan në ekonomi.

Çdo ekonomi e zhvilluar dhe e pasur nuk u bë e tillë vetëm sepse ishte menaxhuar mirë. Ajo është kryesisht një produkt i inovacionit dhe zbulimit. Nëse ne udhëzohemi vetëm nga mënyra se si të mos humbasim atë që kemi, të menduarit e tillë çon në ngecje, dhe çdo ngecje është një hyrje në varfëri.

Paratë po ikin nga ata që janë të okupuar me mendimin se si t’i mbajnë. Ai është në anën e atyre që mendojnë përpara dhe guxojnë të humbasin përkohësisht para në përpjekjet e tyre për të zbatuar idenë e tyre para të tjerëve.

Merrni për shembull një profesor të ekonomisë që jetoi dhe punoi vetëm dy shekuj më parë. Imagjinoni që atij iu dha detyra të parashikonte të ardhmen, e cila është e tanishmja jonë, në bazë të lëvizjeve të mëparshme dhe të dhënave në dispozicion të tij në atë kohë.

Cilat janë shanset që profesori i ekonomisë, bazuar në burimet e kohës, parashikoi shfaqjen e diçkaje që së paku do të ishte e ngjashme me internetin dhe mënyrat moderne të komunikimit? Asnjë, argumenton Olarinoye. Sepse ai do të llogariste në ato mallra që ishin në dispozicion në atë kohë dhe do t’i projektonte ato në të ardhmen. Shpikësit dhe të tjerët që shikojnë diçka të re nuk llogariten në kufizime të tilla.

Modelet e sotme financiare bazohen në të njëjtën mosdije të saktë. Dhe ata fillojnë nga fakti se burimet që kemi sot janë të njëjtat që do të kemi nesër, dhe shpesh ato do të jenë më të vogla.

Por problemi i varfërisë nuk do të zgjidhet kurrë duke shtypur para. Bankat qendrore mund të shtypin sa më shumë kartëmonedha siç dëshirojnë, por nëse kjo nuk shoqërohet me rritjen e produktivitetit, rezultati do të jetë inflacioni, madje edhe hiperinflacioni dhe zhvlerësimi i monedhës.

Rritja e produktivitetit nuk mbështetet nga ekonomistët e punësuar në bankat qendrore, por ajo mbrohet nga sipërmarrësit. Sipërmarrësit, ndryshe nga ekonomistët që shtypin para, janë të përqendruar në mënyrën e përdorimit të atyre parave më me fitim. Ata janë të përqendruar në problemet e diktimit që mund të fitojnë para.

Prej vitesh, media ka raportuar vazhdimisht mendimet e ekspertëve makroekonomikë për recesionin e ardhshëm. Sa herë në ditë i dëgjoni këto fjalë dhe shprehje: të pamjaftueshme, të këqija, të panevojshme, të humbura, madje edhe më keq, etj. Edhe kur kohët janë të mira, ekonomistët parashikojnë kohë të këqija. Dhe kur flitet aq shumë për recesionin e ardhshëm, shumica fillojnë të veprojnë sikur të ketë ndodhur tashmë.

Njerëzit janë ata që krijojnë recesionin e tyre, me mënyrën e tyre të të menduarit. Nëse humbasin punën e tyre, ata më së shumti mendojnë se ekonomia është në krizë dhe se ata janë thjesht viktima të pushimeve masive. Ata rrallë mendojnë nëse e humbën punën, pasi nuk dinin ta bënin atë në një mënyrë që do t’i siguronte punëdhënësit të ardhura.

Ata që janë në gjendje të bëjnë një fitim nuk i marrin vendimet e tyre nën ndikimin e lajmit për katastrofën e afërt ekonomike, dhe as nuk e lidhin të ardhmen e tyre me “situatën e përgjithshme” që varet nga qeveria dhe krijuesit e politikës ekonomike. Ata e shohin krizën si mungesë, por jo të parave, por të zgjidhjeve për problemet që janë shfaqur. Ata nuk e shohin ekonominë si një sistem të ndërlikuar të gjykatave të shkrira, por përmes thelbit të saj – se gjithnjë është një marrëdhënie midis ofertës dhe kërkesës në treg.

Nëse jeni në gjendje të gjeni një zgjidhje për një problem, të prodhoni diçka për të cilën njerëzit me të vërtetë kanë nevojë dhe që do t’u sjellë dobi atyre, ata do ta blejnë atë pavarësisht krizës, argumenton Olarinoye.

Sipërmarrësit e suksesshëm janë përqendruar gjithmonë në zgjidhjen e problemeve ekzistuese, jo në burimet ekzistuese, sepse gjithmonë ka para të mjaftueshme në botë për dikë që di të zgjidhë një problem dhe mungesa e parave është gjithmonë problem i mungesës së ideve të mira, krijimtarisë dhe optimizmit, të cilat nga pikëpamja e sistemit ekonomik më shpesh duken joligjore. /KP/