Pse ishit të parët që pritët afganët? Rama: Ai që nuk i hap derën tjetrit në nevojë, është i mallkuar

Kryeministri Edi Rama në një intervistë për Huffingtonpost.it, ka folur rreth strehimit të afganëve në vendin tonë. Pyetjes së gazetarit se çfarë e shtyu që Shqipëria të ishte shteti i parë i deklaruar në mikëpritjen e refugjatëve, Rama zgjedh t’i përgjigjet me ligjet e Kanunit Shqiptar.

Rama thekson se në ‘Kanun’ ka një kapitull të gjatë mbi mikëpritjen, ku theksohet se Shtëpia e Shqiptarit është e Zotit dhe e Vizitorit” dhe kush nuk i hap derën njeriut në nevojë është i mallkuar përgjithmonë të jetojë i vetëm deri në vdekje.

Intervista: Shqipëria ishte vendi i parë që njoftoi se do të mirëpresë refugjatë nga Afganistani, çfarë ju shtyu në këtë nismë?

Gjëja më e natyrshme: Të hapni dyert kur dikush tjetër kërkon ndihmë nga ana tjetër. E di që të thuash kështu mund të tingëllojë patetike për ata që mendojnë ndryshe, por për fat, për shumicën dërrmuese të shqiptarëve kjo tingëllon e natyrshme. Ne jemi i vetmi vend evropian që kishte më shumë hebrenj në fund të Luftës së Dytë Botërore sesa para luftës, sepse për shqiptarët nuk kishte asgjë që të bënte më shumë ç’nderim sesa të largoheshin dhe t’i linin në duart e vdekjes. Ne jemi të diktuar nga historia jonë, kujtesa jonë dhe gjithashtu kodi ynë i parë i ligjeve, Kanuni (Kanuni) i Shqiptarëve: “Shtëpia e Shqiptarit është e Zotit dhe e Vizitorit”. Kanuni përmban një kapitull të gjatë mbi mikpritjen. Thuhet se ai që nuk i hap derën Tjetrit në kërkim të ndihmës është i mallkuar përgjithmonë dhe do të jetojë i vetëm deri në vdekje, sepse nuk do të pranohet në asnjë vend apo ngjarje publike, përveç në funeral. Por përtej kësaj, ashtu siç kemi dhënë mikpritje në të kaluarën, kemi marrë edhe shumë – jo shumë vite më parë, kur ishim afganët që u shfaqëm në brigjet e Italisë. Falë mbi të gjitha italianëve, ai makthi i së kaluarës është histori, ndërsa sot shqiptarët kontribuojnë në Itali si qytetarë plotësisht të integruar dhe vendi amë gjithashtu përfiton shumë prej saj.

Si po ecën pritja? Kanë mbërritur tashmë refugjatët e parë? Si do të jetë jeta e tyre e re në Shqipëri?

Kjo është një pjesë tjetër e tragjedisë së Kabulit, sepse të dalësh prej andej është me të vërtetë si të hapësh dyert dalëse të Ferrit. Pas ditëve dhe netëve të fluturimeve të shpallura dhe të anuluara, më në fund kanë mbërritur të parët, pak më shumë se njëqind. Ato u vendosën në bregdetin e Durrësit, në ambientet e hotelit të vëna në dispozicion të tyre. Ne vendosëm t’i akomodonim në ambientet e hoteleve (siç bëmë me qytetarët tanë pas tërmetit) sepse donim që ata të merrnin frymë sa më shumë nga normaliteti dhe të mos i izolonin në kampet e refugjatëve që rrezikojnë të çnjerëzohen dhe të rrisin pakënaqësinë dhe ndarjet.

Nuk është hera e parë që Shqipëria ndihmon ata në nevojë, ne kujtojmë mjekët shqiptarë gjatë fazës më të vështirë të Covid në Itali, vitin e kaluar, gjithashtu në këtë rast keni qenë ndër të parët që keni dërguar ndihmë, çfarë ju sjell që të keni këtë profesion?

Siç u përpoqa të shpjegoj më herët, për ne ka të bëjë me identitetin tonë, kush jemi, por gjithashtu ka të bëjë me atë që duam të jemi. Ne duhet të mendojmë për atë që duam t’u lëmë trashëgim brezave të ardhshëm në një botë ku historia jonë na ka mësuar se ka një kohë për të kërkuar ndihmë dhe një kohë për t’i dhënë asaj. Si mund të harrojmë atë që bëri Italia për ne duke na shpëtuar në kohë të errëta dhe të dhimbshme, duke parë sesi Italia vetë u dogj nga dhimbja dhe nuk mund të merrte frymë nën presionin e jashtëzakonshëm të virusit? Me siguri 30 mjekët dhe infermierët tanë nuk ishin aspak të mjaftueshëm për të shuar të gjitha shpërthimet që mbuluan vendin tuaj, por ne donim të ishim pranë jush, të ishim pjesë e përpjekjes suaj të madhe për të pasur sukses, dhe për të treguar solidaritetin dhe mirënjohjen tonë jo vetëm me fjalët.