Genc Sefa – Lushnja: Pse erdha në ILIRIDË?

Unë erdha në Iliridë për këto arsye!.

Së pari, sepse këtu nënat e baballarët, motrat e vëllezërit e mi diskriminohen, nuk kanë liri. për të mbrojtur e dalë zotë atdheut, ashtu si kam bërë gjithmonë për lirinë motrave e vëllezërve të mi.

. Së dyti, erdha këtu për respektin tuaj, sepse nuk doja që të jetë dikush tjetër sundues i popullit e vendit tim.

Së treti, erdha këtu sepse Ilirida është pjesë e atdheut tim, dhe mua s`më dhimbet jeta të luftoj për atdhe e bashkim kombëtarë. Kur ju, këtu, çdokush, fëmijë e të rritur e ëndërroni lirinë, të fituar gjatë gjithë kohës vetëm me sakrificë e gjak.

Nuk do ta vrisja mendjen fare për jetën time, Ja pse shqiptarët ja kanë dalë të mos humbin plotësisht, nuk kanë humbur asnjëherë dhe asnjëherë nuk do ta humbasin një luftë; sepse ideja e humbjes është e urryer për një shqiptarë. Por fundja ne provuam, nuk vdiqëm të gjithë. jemi këtu sot luftojmë në një betejë të madhe. Nuk duhet të kini frikë nga vdekja. Vdekja, në kohë, i vjen të gjithë njerëzimit. Po, çdo burrë ka frikë në betejën e tij të parë. Nëse thotë se nuk ka, është gënjeshtar. Disa burra janë frikacakë, por luftojnë njësoj si trimat ose frikësohen edhe më shumë kur shohin se si luftojnë burrat që janë po aq frikacakë sa ata. Heroi i vërtetë është një burrë që lufton edhe pse është i frikësuar. Disa burra e kalojnë frikën e tyre në minutën e parë pasi hapin zjarr. Disa, e kalojnë orën e parë. Disave u duhen ditë. Por një burrë i vërtetë nuk do të lejojë që frika nga vdekja ta kalojë nderin e tij, ndjenjën e detyrës ndaj vendit të tij dhe forcën burrërore të lindur prej natyre.

Beteja është gara më e rëndësishme në të cilin mund të përfshihet një njeri. Ajo nxjerr gjërat më të mira dhe heq ato të ulëtat. Mos harro se armiku është po kaq i frikësuar sa edhe ju, dhe ndoshta edhe më shumë. Ata nuk janë supermenë. Të gjithë heronjtë e vërtetë nuk janë luftëtarë të librave me histori. Çdo burrë në këtë jetë për Çështjen kombëtare luan një rol thelbësor. Mos u demoralizoni. Mos mendoni se puna juaj është e parëndësishme. Çdo burrë ka një punë për të bërë dhe duhet ta bëjë. Çdo burrë është një hallkë jetësore e zinxhirit të madh të çështjes kombëtare. Po sikur çdo shqiptarë të vendosë se nuk i pëlqen rënkimi i plumbave mbi kokë, dhe të hidhet në kanal? Ai frikacaku mund të thotë: “Nuk do t’i marrë malli për mua, jam vetëm një person në një mijë”. Po sikur të gjithë burrat të mendonin kështu? Ku do të ishim ne tani?

Ku do të ishte vendi ynë, të dashurit tanë, shtëpinë tona, madje dhe e gjithë Shqipëria.?

Jo, shqiptarët nuk mendojnë kështu. Çdo burrë duhet të bëjë punën e tij në emër të Atdheut. Çdo burrë i vërtetë e atdhetar i shërben kombit në çdo kohë pa marr parasysh, se sa është çmimi a po kosto e këtij ideali madhorë. Çdo shqiptarë, është i rëndësishëm në skemën e gjerë të kësaj lufte deri në realizimin e plotë të amanetit e aspiratave shekullore për bashkim kombëtarë. mos të harrojmë vëllezër, se kjo tokë buron gjak në çdo pëllëmbë të saj.

Patjetër që duam të jetojmë në paqe, në shtëpi, pranë fëmijëve. Por dikush duhet sakrifikoj gjithmonë për këtë luftë në emër të lirisë kolektive kombëtare, në emër të Shqipërisë. Mënyra më e shpejtë për t’i dhënë fund është të mobilizohemi, të ngremë zërìn për të drejtën tonë.

Ti tregojmë bastardëve që na mbajnë të pushtuar e të ndarë në robëri, se rruga e nisur me shekuj nuk ndalet, deri në realizimin e bashkimit kombëtarë.

Sa më shpejt të vetëdijesohemi, aq më shpejtë do të jemi një bombë.

Rruga më e shkurtër është përmes revolucionit e luftës, se askush sta dhuron lirinë.

Vetëm kështu do të mund të realizojmë të drejtën tonë, me armë në dorë.

Ju mundë të thoni kjo luftë ka përfunduar jemi mirë në shtëpi.

Por unë do tu thosha se nëse sakrifikojmë për idealet kombëtare sot, do tju jenë mirënjohës se njëzet vite më pas, kur të jeni ulur pranë oxhakut dhe nipërit në gjunjë dhe ata do t’ju pyesin se çfarë bëtë ju për çështjen kombëtare, nuk duhet të kolliteni, të ndërroni pozicion dhe të thoni: “Gjyshi juaj nuk bëri asgjë për atdheun”. Jo, zotëri, do ta shihni drejt e në sy dhe do t’i thoni: “Bir, gjyshi juaj u bashkua me Ushtrinë e luftoi për kombin e atdheun.

Të shihni fëmijët krenar e tu thoni, birë un bëra sa munda, nuk u ndala kurrë për atdhe, nuk e kurseva kurrë jetën.

Ja pra edhe unë kështu e shohë veten.

Unë të paktën u mundova tê japë më të mirën për atdheun, për ju e të ardhmen e fëmijëve tanë. Për idealet e bashkim kombëtarê dhashë gjithçka nga vetja. por nuk më mbet merak.

Të paktën u mundova.

Vetëm kështu vëllezër, kur secili tē japë diçka nga vetja për të mirën e përbashkët, atëherë besomëni se mundemi.

Atëherë do e kemi Shqipërinë e bashkuar.

Atëherë do tu themi dëshmorëve, amaneti juaj e aspirata shekullore u krye.

Jemi populli ma fisnik e ma liridashës ne botê.

U mundova të përcjellë tek ju disa fjalë nga zemra.

Zoti e bekoftë popullin shqiptarë,zoti e bekoftë Shqipërinë dhe bashkimin kombëtarë.

Lavdi dëshmorëve të kombit brez pas brezi.

Me respekt Genc Sefa – Lushnja.

Letër nga Bu*rgu ,Shkup 05.08.2019